وقتی میخوایم اعتبار و اعتماد به قرارداد هوشمند رو بالا ببریم، یکی از روش های خوبش اینه که سورس کد برناممون رو ارائه بدیم. اما با این کار ممکنه با چالش هایی از جنس نقض کپی رایت مواجه بشیم و کدمون رو بدون اجازمون استفاده کنن. برای حل این مشکل سالیدیتی از نسخه ۰.۶.۸ برنامه نویسا رو تشویق می کنه که از SPDX برای مشخص کردن لایسنس برنامه استفاده کنن. به طور کلی SPDX استاندارد هایی هستن که نوع لایسنس برنامه رو مشخص می کنن.
هر برنامه سالیدیتی با کد زیر شروع می شه:
// SPDX-License-Identifier: لایسنس مورد نظر
در حال حاظر کامپایلر بررسی نمی کنه که لایسنسی که مشخص کردین تو لیست لایسنس های SPDX موجوده یا نه، اما باید بدونیم که هر عبارتی که برای لایسنس مشخص بشه مستقیم تو متا دیتای بایت کد، قرار داده میشه.
مشخص کردن SPDX تو نسخه های جدید سالیدیتی یک الزامه. یعنی حتی اگر بخواین هیچ لایسنسی برای قرارداد هوشمندتون مشخص نکنین باید به عبارت UNLICENSED اشاره کنین. یعنی حتما باید تعیین تکلیف بشه.
برای دیدن لیست کامل لایسنس های SPDX به این لینک مراجعه کنین.